Rust. De tijd hebben om wakker te worden door de zon, het geluid van vogels en andere beesten, of gewoon omdat je lichaam en geest uitgerust zijn.
Veel buiten zijn. De verlatenheid van de woestijnen, het groen van de jungles, de diversiteit van de savanha’s. Letterlijk de ruimte hebben. Met die heerlijke warme zon die verder reikt dan alleen oppervlakkige warmte.
Autonomie. Zelf bepalen wat je doet, en hoe, en wanneer, en met wie. Voor 3 maanden elke minuut van de dag je eigen baas zijn. Keuzes kunnen maken waar jij de meeste invloed op hebt.
Verbondenheid. Andere mensen, andere gedachten. En ondanks, of juist dankzij, de grotere afstand een sterkere verbondenheid met de mensen waarom je het meeste geeft.
Bevrijding. Uit het keurslijf. En niemand die er een oordeel over heeft.
Eigenwaarde. De Amerikaanse sociaal psycholoog Michael Brein: “Reizen geeft ons de kans om ons imago op te leuken en onszelf te zien als een avontuurlijk persoon, zowel in onze eigen ogen als naar de buitenwereld toe.”. En ik had al zo’n groot ego.
Je leert jezelf kennen. Niet dat ik een onbekende voor mezelf ben, maar echt teruggeworpen op jezelf maakt het net wat pinniger. De blootstelling aan situaties die je nog niet kende eist nieuwe acties en gedachten.
Bovenstaande punten komen uit Psychologie Magazine, met een artikel over reiskoorts. Hoe toepasselijk is dat als je thuis aan het nagenieten bent van een bijzondere ervaring en reis.
Na de Balkan volgde nog een paar dagen Zwitserland. Met Jaap is het terugblikken al begonnen met alle leuke filmpjes. Ook een avondje mee met zijn ‘werk’ was leuk. Want zijn werk bestond die avond uit een ijshockey wedstrijd (de finale van de playoffs, voor de landskampioenstitel, in het grootste uitverkochte ijshockeystadion met 17.000 uitzinnige fans) van heel dichtbij bekijken. Om na de wedstrijd een ‘quotje’ te scoren van één speler. Nog geen minuut die camera aan gehad.
Het laatste gedeelte rijden was zoals het eerste gedeelte. Alleen nu over Frankrijk (waar Zuid Afrika soms toch op lijkt). De laatste bergpasjes gereden in de Vogezen. De laatste nacht op een dichte camping. Alleen. En ik genoot er met volle teugen van. Bij gebrek aan een winkeltje, restaurantje of barretje in het piepkleine dorpje, een 3 maanden meegesleept noodrantsoen bereid. En lekker voor me uitstarend de zon achter de bergen zien verdwijnen. Een noodrantsoen heeft nog nooit zo lekker gesmaakt, denk ik. Heerlijk.
Wat nog heerlijker was, was de laatste meters. Mijn eigen oprit op. Onder een spandoek door mijn schoonzus en moeder gemaakt door. In de armen van mijn schatje. Guus is weer thuus. En de koeien staan niet op springen…
guusopreis 