Guus is weer thuus!

Rust. De tijd hebben om wakker te worden door de zon, het geluid van vogels en andere beesten, of gewoon omdat je lichaam en geest uitgerust zijn.

Veel buiten zijn. De verlatenheid van de woestijnen, het groen van de jungles, de diversiteit van de savanha’s. Letterlijk de ruimte hebben. Met die heerlijke warme zon die verder reikt dan alleen oppervlakkige warmte.

Autonomie. Zelf bepalen wat je doet, en hoe, en wanneer, en met wie. Voor 3 maanden elke minuut van de dag je eigen baas zijn. Keuzes kunnen maken waar jij de meeste invloed op hebt.

Verbondenheid. Andere mensen, andere gedachten. En ondanks, of juist dankzij, de grotere afstand een sterkere verbondenheid met de mensen waarom je het meeste geeft.

Bevrijding. Uit het keurslijf. En niemand die er een oordeel over heeft.

Eigenwaarde. De Amerikaanse sociaal psycholoog Michael Brein: “Reizen geeft ons de kans om ons imago op te leuken en onszelf te zien als een avontuurlijk persoon, zowel in onze eigen ogen als naar de buitenwereld toe.”. En ik had al zo’n groot ego.

Je leert jezelf kennen. Niet dat ik een onbekende voor mezelf ben, maar echt teruggeworpen op jezelf maakt het net wat pinniger. De blootstelling aan situaties die je nog niet kende eist nieuwe acties en gedachten.

Bovenstaande punten komen uit Psychologie Magazine, met een artikel over reiskoorts. Hoe toepasselijk is dat als je thuis aan het nagenieten bent van een bijzondere ervaring en reis.

Na de Balkan volgde nog een paar dagen Zwitserland. Met Jaap is het terugblikken al begonnen met alle leuke filmpjes. Ook een avondje mee met zijn ‘werk’ was leuk. Want zijn werk bestond die avond uit een ijshockey wedstrijd (de finale van de playoffs, voor de landskampioenstitel, in het grootste uitverkochte ijshockeystadion met 17.000 uitzinnige fans) van heel dichtbij bekijken. Om na de wedstrijd een ‘quotje’ te scoren van één speler. Nog geen minuut die camera aan gehad.

Het laatste gedeelte rijden was zoals het eerste gedeelte. Alleen nu over Frankrijk (waar Zuid Afrika soms toch op lijkt). De laatste bergpasjes gereden in de Vogezen. De laatste nacht op een dichte camping. Alleen. En ik genoot er met volle teugen van. Bij gebrek aan een winkeltje, restaurantje of barretje in het piepkleine dorpje, een 3 maanden meegesleept noodrantsoen bereid. En lekker voor me uitstarend de zon achter de bergen zien verdwijnen. Een noodrantsoen heeft nog nooit zo lekker gesmaakt, denk ik. Heerlijk.

Wat nog heerlijker was, was de laatste meters. Mijn eigen oprit op. Onder een spandoek door mijn schoonzus en moeder gemaakt door. In de armen van mijn schatje. Guus is weer thuus. En de koeien staan niet op springen…

Schakelen en rijgen

Na een mooie tijd in Afrika was het tijd om afscheid te nemen van het continent, en de mensen die ik er tegen ben gekomen. Maar niet na nog een laatste avondje stappen met mijn Amerikaanse homies. Uiteraard beloven ze me dat we het niet laat zullen maken. Want ik moet vroeg naar het vliegveld. En daar hebben ze uiteraard begrip voor. Maar waarom bestellen we dan shotjes? Lang verhaal kort, ze biechten op dat ze gelogen hebben over een tijdig einde, en dat ik dat heus wel wist, en dat ik half zes ‘thuis’ was…

Na 2,5 uur slaap, 2,5 liter water en 2,5 uur wachten op het vliegveld, mis ik mijn aansluitende vlucht in Sharjah (Verenigde Emiraten) door vertraging. Van de luchtvaart maatschappij zomaar een dagje Arabie cadeau! Mooi moment om de transitie naar Islamitische grond te maken. Istanbul verteer ik de volgende dag dan ook als zoete koek. Erg mooi.

De motor door de douane krijgen is weer een mooi spel. Totaal 4x van depot naar customs en vice versa gemoeten. Uiteraard met de verschillende transacties voor weet-ik-veel-formulieren. De jongen van het depot zegt dat dit niet lukt in een dag. Maar ik heet Guus Geluk. En I feel lucky today. En dat blijkt. De depotmanager verleent me korting omdat de prijs voor dangerous goods wel erg hoog is. Als ik af moet rekenen zegt de kassa 333,- Lira. En laat 3 nu mijn geluksgetal zijn. En om 19h30 rolt deze jongen zijn pallet met motor naar buiten. Jihaa!!

Waar ik ook gelukkig van word, is het brullende geluid van 2 motoren in de straat. Tegen alle verwachtingen in komen Jaap en Dirk na 23h aan! Hoe cool.
Uiteraard moet dat gevierd worden en na een wederom korte nacht vertrekken we de volgende dag om de Balkan landen aan elkaar te rijgen. Want de jongens hebben haast:

– Bulgarije, hele slechte weg, Plovdiv in een oost-europees sportcomplex geslapen, uiterst vriendelijke mensen.
– Macedonie, Skopje verbaast door haar schoonheid en geordendheid. Leuke nacht met de lokale bevolking gehad.
– Kosovo, bergen, mooie pas gereden maar de noppenbanden op een natte weg zijn niet de beste keus. Beetje erg glad her en der. Motor wel overeind gehouden.
– Albanie, arm en heul veul regen. Supervriendelijke bevolking en via Nico die ons van de nodige troost voorzien heeft in zijn cafeetje, in het donker een hotelkamer omgebouwd tot droogruimte.
– Montenegro. Geen idee, wel nog meer regen.
– Kroatie, fantastische kust!!! Alleen maar bochten aan elkaar geregen. Maar dan zonder regen. Dubrovnik supermooi, mensen die wij getroffen hebben iets minder.
– Bosnie. Geen idee, we zaten zo lekker in het ritme.
– Slovenie. Geen idee, we zaten zo lekker in het ritme.

En dat alles doorspekt met lachen gieren brullen, lokaal eten en drinken en weinig slaap. Maar jongens wat is het leuk om samen de hoogte en de enkele diepte ( Jaap wil diesel tanken, Dirk laat van vermoeidheid zijn motor omlazeren bij een tolpoortje, Guus probeert of je ook met een schijfremslot weg kunt rijden, oh ja, de regen, had ik dat al gezegd?) punten te beleven!

Bonus level

De trip heeft nog steeds een boel in petto voor me. Na alle gezelligheid, warmte en liefde bij Wieke en Fred in Arusha, stond ik weer helemaal alleen aan de rand van lake Natran. De route ernaar toe was uitdagend, maar goed te doen omdat het droog bleef. Sterker nog, ik heb het niet meer zo warm gehad sinds Namibie. De route richting Kenia was nog spectaculairder. Lange golvende vlaktes vol vulcanische stof (omringd door zebra’s, antilopes en ander wild). Rotsachtige afdalingen en klimmen door valleien. En als toetje diep zand.

De grensovergang naar Kenia ging van een leien dakje. Maar alleen omdat ik op de motor was. Met een auto had je mooi achteraan een twee rijen dikke kilometers lange blokkade van stakende vrachtwagens kunnen parkeren. Bij het echte hek nog een beetje gegil en getrek, maar Guusje mocht van de vriendelijke militair door. Dank u, toet toet vroemm!

Dan de aankomst bij Jungle Junction. Een plek voor overlanders in Nairobi. Van alleen op een camping sta je ineens tussen een boel Landrovers, trucks en jawel, reizigers op de motor! Samen eten, samen drinken, samen stoere verhalen.

In dit level was nog een hobbel te nemen. Namelijk de motor op het vliegtuig richting Istanbul krijgen. Totaal drie dagen werk aan gehad, waarvan de laatste een memorabele:
– je betaalt wat het meeste is, volume of gewicht. Alleen de bijzondere manier van volume bereken had Sammy van Jaspa Shipping ‘vergeten’ te vertellen. Dus de reeds ingepakte motor van 2,4m3 naar een indrukwekkende 1,74m3 gecomprimeerd.
– de betaling bij Emirates kon stiekum toch niet, zoals Sammy gezegd had, in Shillings. Alleen dollars werden geaccepteerd. Dus een heen en weertje naar de passenger terminal loste dat op.
– inmiddels al ruimschoots avond, komt de man die over “dangerous goods” gaat op de proppen. Nu denk ik dat een ingepakte motor een stuk veiliger is dan wanneer ik er op rij, maar dat terzijde. Certificaatje dit, sticker (het is klasse 9 voor diegene die het interesseert) dat en nog een zooitje papieren. Dat is dan $50,-. Die ik niet heb. Want alleen zoveel geld gewisseld als nodig. Want Sammy was ook deze kostenpost ‘vergeten’ te vermelden, ondanks herhaaldelijk vragen of er nog aanvullende kosten zouden zijn. Na veel gehannes mocht ik het in Shillings betalen.
– maar deze geslepen Hollander keek even mee met de airrates van Emirates. En die waren 0,2 lager dan Sammy probeerde te berekenen. En het totaal gewicht viel 5kg lager uit. KA-CHING!

Oh ja, op de weg terug raakte de taxi oververhit, moesten we de radiator spoelen etc etc. Maar rond de klok van 22h was ik dan toch ‘thuis’.

En dat na een nachtje in het bruisende nachtleven van Nairobi! Meestal komt de beloning aan het einde van een bonus level. Maar hier ging het zoet voor het zuur uit. Wat een top nacht met mijn nieuwbakken bikerbuddies uit the States, Belgie en Ethiopie gehad! De laatste tent die we aandeden heet ‘the Black Diamond’. Eigenlijk zegt dat al genoeg. En wat kunnen Afrikaanse vrouwen dansen. Wel even opletten of je niet per ongeluk een prostituee getroffen hebt die iets meer dan een dansje wil.

Maar de belangrijkste gebeurtenis deze week was het gesprek met mijn broer. In Afrika te horen krijgen dat ik Ome Guus word, doet wel wat met me. Waarom ik dat zo leuk vind, begrijp ik zelf nog niet zo goed.

Dat dus

Had ik al gezegd dat we de big migration hebben gezien? Ruwe schatting van 500.000 gnoes overal waar je kijkt, in het echt?
En dat het uitzicht over de Ngorongoro krater behoorlijk indrukwekkend is?
Dat het zand op Zanzibar zo zacht als meel is, zonder dat het plakt als het nat is?
En dat ik dus wel een heel gelukkig mannetje ben dat ik dit afgelopen week met mijn meisje mocht beleven?
Dat dus, bij deze.

Komende dagen blijf ik nog even in Tanzania om een vervolgplan + de motor (benzinefilters zijn gammel) te maken. Door de hevige regens dreigt een mooie offroad trip naar Lake Natran letterlijk in het water te vallen.
En de reis wordt wat ingekort, althans het rijden op de motor, door een sectie per vliegtuig te doen. Dat geeft me wat meer ruimte in tijd om wat rustiger te reizen in plaats van achter de klok aan te rijden. Mensen die zeiden dat 3 maanden te kort voor zo’n trip zou zijn, hebben bij deze gelijk. Waar vandaan ik ga vliegen staat nog niet vast. Maar dat de bestemming Turkeije wordt, staat wel vast! Want ik sla dan het stuk rond Egypte over omdat ik van mijn moeder niet door Syrie mag rijden ;-). Veel belangrijker is het feit dat mijn maatjes Dirk en Jaap naar Istanbul komen, op de motor, om het laatste stuk samen te rijden! Jiehaaa!!

Van kust tot kus(t)

Ik begin met enkel even de feiten van afgelopen dagen:

In Malawi hebben Nich, Lyman en ik ’s ochtends kleine visjes gevangen door te snorkelen met colaflesjes met daaraan een vislijntje. ’s Nachts zijn die visjes door Nich en mij gebruikt als levend aas aan een werphengel. Elk een mooie meerval mee gevangen.

En toen naar het noorden met nog even een grote fles zwartemarkt benzine op een heel mooi afgelegen camping terecht gekomen. Met mensen die bij een pomp water halen. Zoals van de plaatjes op tv.
Die nacht hoofdpijn, wat ik zelden heb, en een gevoel van koorts. In de loop van de dag ging het wel weer en nergens meer last van. In Mbeya (Tanzania) toch even langs een ziekenhuisje geweest om te laten controleren op malaria: 2,50 inschrijfgeld, 1,50 voor de test en gerustgesteld in een prachtig missionaris complex geslapen.

De dag erna aangehouden voor te hard rijden. Volgens oom Tanzaniaanse agent reed ik 73 waar ik 50 mocht: “Dat is dan 30.000 shilling.”. Ik: “Oef, dat is veel…(stilte)”. Geen reactie. Dan deze kaart: “Laten we maar naar het bureau gaan, want ik heb geen geld bij me. Alleen mastercard.”. Overleg volgt. Om mijn verhaal wat steun te geven haal ik wat losgeld uit mijn broekzak. De man kijkt erna, schampert en geeft me een duw richting m’n motor. Ondersteund in (gegokt) Swahilies gevloek. Dank u. Toet toet vroemmm.

De route ging door Mikumi NP. Ongelooflijk veel dieren gezien. Elke 200m stond ik weer stil voor foto’s. Met mij een man met 2 zoontjes. Aan het einde van de dag kom ik ze weer tegen in Charlize. Ze rijden achter me terwijl ik op zoek ben naar een slaapplek. Waarneer ik stop word ik uitgenodigd om bij hen thuis te slapen in Dar. Na het avondmaal een mooi gesprek waarin vader verteld dat hij 3 jaar geleden bekeerd is. Daarvoor ging hij vreemd, had schulden en dronk. De uiteenzetting van zijn ommezwaai was schitterend. Bij vertrek zegt hij dat hij voor me zal bidden. Oh ja, motor deed het 500m voor zijn appartement niet meer. Kreeg hem nog een keer aan de praat en letterlijk voor de poort stopt hij er echt mee. Alles heeft een reden.

Een paar dagen ontspannen aan de Indische oceaan volgden in Pangani, na een prachtige offroad route. Motor deed het weer perfect. Hier zag ik het licht: ’s ochtends viel er precies tussen de palmbomen een streepje zonlicht in mijn gezicht om me wakker te maken. Een godswonder.

Hier vandaan vertrokken voor een andere gigantische highlight van deze trip: mijn schatje ophalen van Kilimanjaro Airport! Die dag nog mijn eerste lekke band en 800m voor het huis van onze vriendin Wieke stopt de motor er weer mee. Alles heeft een reden. Maar ik laat me er niet door tegenhouden!

Nieuwe band, nieuwe ronde

Lusaka is de hoofdstad van Zambia, maar waarom weet ik niet. Werkelijk niets speciaals. Geen monumenten, parken of andere bezienswaardigheden. Wel rijendikke ‘hardware stores’ (winkeltjes van 4 meter breed).
En daartussen “Tyre Services”. Met een band die nagenoeg past, staat alleen iets minder bol. Maar dat is niet erg want na 5 zaken langs geweest te zijn met even zoveel telefoontjes, is dit het beste wat er te krijgen is. Het is dezelfde band als de huidige waar ik nu zo’n 5000km mee gereden heb, waarvan ruim 1000km serieus offroad. Kost wel wat. Dus pa, je mag 1,73 miljoen Kwacha overmaken. En dan kom je goed weg. Alberto, de Italiaanse eigenaar, heeft nog belletjes gepleegd om te achterhalen wat de band hem werkelijk gekost had. Anders had je multimilionair moeten zijn en met 2,1 miljoen over de brug moeten komen. Allemaal dankzij de duty van 25% en de VAT (BTW) van 16%. Reken daarbij transport en conversie van munteenheid en je betaald het dubbele van de Nederlandse prijzen.

Na deze verantwoording van gemaakte kosten, vertrokken richting Chipata. De kaart beloofde een mooie route en maakte dat meer dan waar. Heuvelachtig met heerlijke bochten! Fijne afwisseling van de lange rechte stukken die je hier ook over-voldoende hebt.
Lange dag ook, ruim 600km. Laatste stukje zat ik er behoorlijk doorheen. De lucht deed mee met mijn gemoedstoestand en kleurde angstaanjagend zwart. De laatste 40km in druppels zo groot als knikkers gereden, omgeven door bliksem en donder. Wat is er dan lekkerder om bij een backpackers lodge aan te komen waar niemand is? Juist, de warme douche, de shepardspie met beef (+ biertje) en sateliet tv bij het barretje met ‘De Wereld Draait Door’! Reken maar van jazz.

Daags (mooi woord) erna vertrokken richting Malawi. Mooiste offroad sectie tot nu toe! Klei, water (als in rijden door een beek en vanuit de lucht) en dieper in Malawi heuvels met stenen. Echt te gek. Prachtig landschap. Veel bosbouw, alhoewel er weinig sprake van ‘bouw’ lijkt. Eerder bosroof. Hele grote kale heuvels en geen jonge aanplant gezien.

Volgens de Zambiaanse zijde zou er benzine moeten zijn in Malawi. Volgens de Malawiaanse zijde dus niet. Geld wisselen kon ook, als ik voor 16h30 in Mzuzu was geweest. En pinnen met een mastercard (tip van Guus, neem een visacard mee naar Afrika, die wordt wel overal geaccepteerd) kan bij 1 bank. Inclusief een rij van ruim 20 man. Met nog één man voor je is ie leeg. Uiteraard probeer je het evengoed net als de 2 personen voor je, tevergeefs. Morgen nieuwe kansen, nieuwe ronde?
Maar dan moet ik wel benzine kunnen krijgen bij het blauwe meer. En inderdaad een levendige zwarte handel van rode benzine. Voor slechts 20 euro voor 5 liter.
De dag erop nog een poging gewaagd. Weer dezelfde rij, maar nu met succes. Geld wisselen deden ze toch niet, maar de Nationale Bank wel. Als ik er voor 15h00 was geweest…

Bijzondere avond die volgde waar ik jullie de volgende oneliner niet van wil onthouden. Hij kwam van een jongen die over zijn alcoholische mentor zei: “You judge people for their good deeds, not for their weaknesses.”. Reken maar van jazz.

Water valt

Begin van deze week naar Grootfontein gereden. Niet echt een fontein van vreugde. Raar stadje met veel winkels met bouwmaterialen. Volgens mij vooral voor de omliggende boeren.

Eerste regen ook gehad. En serieuze ook. Het heet regenseizoen omdat alle regen van een heel seizoen in een keer naar beneden valt. En dat 2x op een dag. Gek genoeg vond ik het wel verfrissend en zat ik na de eerste bui met goede moed op de motor. Misschien omdat ik merkte dat het wel mee viel. Niet gek koud, niet gek lang.

Op de camping bij Grootfontein gekozen voor een kamer, ondanks dat het 5 euro duurder is. De lucht zag er namelijk behoorlijk donker uit. Geen slechte keus, want het regende nu wel langere tijd. En weer serieuze regen, niet van die laffe druilregen.

De ochtend dat ik vertrok uit Swakop nog een interessante conversatie gehad met een ouwe Zweed. De man is nu in de 70 en is destijds op zijn 22ste naar Afrika gegaan als vrijwilliger (lees: het leger in). Ik had hem al een paar keer op enigzins rasitisch getinte uitspraken betrapt. Dus op de man af gevraagd: “Wat denkt u van de verschillen tussen blank en zwart?”. Antwoord: “900 jaar voor Christus hebben de zwarten het land van de orginele Bushmen af gepakt.”. En daar hadden ze geen recht op (dat moest ik antwoorden op zijn wedervraag). “Dan mogen ze nu ook niet zeuren dat de blanken het ingepikt hebben.”. Jaja. Dus we keuren het af als ‘zij’ het deden, maar keuren het goed als ‘wij’ het deden.
Vervolgens een heel epos over dat de blanken echt niet alleen het goede land ingepikt hebben, en een hele rits inclusief jaartallen van superieure blanke prestaties. Tot zover deze les.
De avond op de camping in Grootfontein werd er ook een paar keer over ‘die zwarten’ gepraat.
Volgens mij hebben de blanke bewoners nog steeds het land in bruikleen, en zouden ze daar iets dankbaarder voor mogen zijn…

Dan de trip naar de Caprivi strook: saai. De aankomst in het Mahango park: waanzinnig. You win some, you lose some. Hier zie je meer vogelsoorten in 5 minuten dan in een jaar in Nederland, lijkt het.

Via Botswana Zimbabwe in voor een van de main attracties van deze trip: de Victoria Falls.
Holy moly wat is dat indrukwekkend en superwijs!! Ik heb een tik voor het geluid van exploderend water (iedere gek, zijn gebrek). En hier kom ik meer dan goed aan mijn trekken! Ps speciaal voor Jeroen: dan heb ik het niet over de buslading Noorse vrouwen die elke avond het hostel overspoelt 😉
In 3,5 dag stroomt er net zoveel water over de 1,7 km brede rand, als de totale jaarconsumptie van de stad New York is. Ruim 5000 kub per seconde. Terecht een van de 7 wereld wonderen.

Deze dagen trek ik met Brian op. Een Canadees die backpackt door de onderste helft van Afrika. Meerdere persone vroegen al na 1 dag of we broers waren. Dus we liggen elkaar wel.

Morgen richting Zambia. Op zoek naar een nieuwe achterband. Want de huidige is zo goed als opgerookt.

Level 1

Voor deze reis was ik benieuwd welke fasen ik door zou gaan maken. Want dat het anders zou worden dan een reguliere zomervakantie, stond vast.

Na maandag eindelijk mijn motor in bezit te krijgen, was ik als een kind zo blij. Toen ik weg wilde rijden, was dat snel over. Met het inkratten nog snel mijn wiel gewisseld voor de noppenvariant. Haastige spoed… Spacer vergeten… Achterwiel geblokkeerd… Steen gebruiken om het weer gangbaar te krijgen, maar geen oplossing voor de lange termijn. En dat is wel het plan. Maaaarrr, het depot is 2km van KTM Cape Town. Niet op voorraad. Volgende week dinsdag? Echt niet! Ze wilden het ook niet van een staand model afhalen. Lang verhaal, oude wiellager van ze gekregen, binnenste cup eruit geslagen en met een ander keerringetje gebruikt als spacer. En dat gaat erg goed, lijkt het.

Dan de fasen. Stel je heb 700km afgelegd. Stel je bent hooguit 100 auto’s tegen gekomen. Stel je komt op een camping met niemand. Je eet alleen en denk waarom doe ik dit ook al weer. De dag erna zal toch wel beter zijn? Maar die dag kom je 10 auto’s tegen. En die rijden de andere kant op dan jij gaat. Oh ja, de dorpjes op de kaart liggen minimaal 50 tot 100 kilometer uit elkaar. En blijken uit maar liefst 1 boerderij te bestaan. Dan voel ik me toch erg alleen. Dag 3 kwam ik een stel tegen onderweg bij een droog riviertje. Kort praatje en verder. Bij een ‘dorp’ van een boerderij annex tankstation annex camping tref ik ze ’s avonds weer. Ze zijn opgegroeid in Namibie en zijn gewend aan de eenzaamheid. “Het is goed voor je geest en je ziel om soms op jezelf aangewezen te zijn”. Les 1. De dag erna een 81 jarige man ontmoet. In 1955 is hij op de fiets van Duitsland naar Australie gefietst. Nu is hij alleen met een gehuurd campertje door Afrika aan het reizen. “Vind je je eigen gezelschap niet leuk?”. Les 2. En van je vriendinnetje krijg je het liefste smsje ooit. Les 3.

toepasselijker kon ik het niet vinden

Vanavond in Swakopmund alleen uit eten geweest. Wandelingetje over de pier (Scheveningen is er niets bij). En ik genoot er werkelijk met volle teugen van!

Level 1: completed!

Oh ja. Het rijden en de omgeving is waanzinnig!!! Daarvoor moeten jullie nog even het filmpje wachten, want internet is nog niet voorbij level 1.

“Everybody is welcome in this world”

Fabrice valt in bij de receptie van ons hostel. Hij is ‘black’. Maar mensen raken in de war, want hij praat als een ‘colored’. In een boeiend gesprek over die verdeeldheid in dit land, vraag ik hem hoe hij tegen de blanken aankijkt. In mijn ogen de onderdrukkers zoals de Duitsers bij ‘ons’ waren. En die zijn daar nog lange tijd op aan gekeken.
“Hier is apartheid in 1993 opgeheven en in 1994 is de democratie gekomen”, aldus Fabrice, ” Ik vind dat iedereen welkom is in deze wereld”. Zo, die komt even binnen… Vooral de woordkeuze ‘iedereen’ een ‘wereld’. Hij betrekt het niet op een volk of gebied of land. Let wel, is een ventje van 19 jaar die deze wijze woorden spreekt. En in zijn jeugd in een township (sloppenwijk) heeft gewoond. Sommige lessen leer je niet op school…

Wat ook lekker binnen kwam is een groepje zingende mannen. Staan we op een menukaart te kijken in Waterfront, voor ons laatste gezamelijke avondmaal, hoor je de diepe Afrikaanse klanken zoals ze bij Simon & Garfunkel zijn gebruikt. Ja, ja, ik weet het, het is voor de toeristen. Maar als het goed is, is het goed!

Wat ook goed was, waren de afgelopen dagen. Kaap de Goede Hoop, fotosessie met de pinguins, ontmoetingen met andere reizigers, Lionshead beklimmen, zonsondergang vanaf Signalhill bekijken. Heel vervelend allemaal. Laurens bedankt voor de gezellige tijd!

Wat dan niet zo goed is, is het bericht dat mijn motor is aangekomen. In Durban welteverstaan. En dat is 1648km (waarvan acte, dank pa) hier vandaan. En daar ben ik niet. Gelukkig staat hij nu op een truck deze kant op en komt hij morgen aan. Jihaa. Maar dan is het depot dicht. Jinee. Dus het wordt maandag.
Of ik me dan verveel? Nee. Dagen worden gevuld met uitslapen, leuteren, in de zon lopen, etc. En morgen rij ik met Alain mee naar Gordonsbay.

Druk met vakantie vieren

Oke, dagje Table Mountain op en af klimmen, Jeroen ontmoeten (al 10 mnd op reis met zijn KTM) met de broodnodige biertjes, autootje huren en naar het strand rijden, kiteboarden met Willyvannilly… Je kunt het er maar druk mee hebben!

 

Een ultra-relaxte ‘vibe’ (ja, dat woord mag ik hiervoor gebruiken), want jongens, echt in de surfscene ondergedompeld. Slapen in surfersdome “Endless Summer”, longboarden over de boulevard, iedereen zijn vetste kitefoto’s van de dag bekijken op hippe laptopjes in de chillroom, buiten in de zitzakken eindeloos zwammen in surftermen en ’s avonds steaks eten bij de “Butcher”. Voor de deur werd nog even gescheurd (hier moeten jullie echt even wachten op het filmpje!). Tja, een plek waar je echt makkie een maand uit wil hangen.

Maar we moesten weer verder. In Franschhoek, soort Benidorm met ouwe wijnleuters, avondje uit eten met uiteraard wijn. Wat wijnhuizen langs geweest voor wine tastings. En oh ja, contrast tussen gekleurd en blank is hier nog pijnlijk zichtbaar…

Nu bij “Africanoverlanders” in Gordonbay aan de zuidkust eerste ‘braai’ achter de rug. Met de broodnodige biertjes.
Je kunt het er maar druk mee hebben!